KREATYWNI
Więcej o nas ... Z NATURY
NASZA OFERTA
co robimy ?
Od momentu założenia w 2004 roku, rozwija się bardzo dynamicznie. Dzięki ciągłemu rozszerzaniu świadczonych przez nas usług, stale powiększamy grupę zadowolonych klientów. To co przekonało naszych klientów to nasza elastyczność i uwzględnianie ich indywidualnych potrzeb.
PORTFOLIO
Nasze prace
Komenda „add volume” jest stosowana w kontekście zarządzania systemami operacyjnymi i aplikacjami, które obsługują woluminy. Służy do dodawania nowych woluminów, co pozwala na zwiększenie dostępnej przestrzeni dyskowej lub organizację danych w bardziej efektywny sposób. Użytkownicy mogą definiować różne parametry, takie jak rozmiar woluminu, typ systemu plików czy lokalizację, co daje dużą elastyczność w zarządzaniu zasobami.
add volume [nazwa_woluminu] [rozmiar] [typ_systemu_plików] [opcje]
| Parametr | Opis |
|---|---|
| nazwa_woluminu | Unikalna nazwa dla nowego woluminu, która pozwala na jego identyfikację w systemie. |
| rozmiar | Rozmiar woluminu, podawany w gigabajtach (GB) lub terabajtach (TB), określający ilość dostępnej przestrzeni. |
| typ_systemu_plików | Typ systemu plików, który ma być użyty na nowym woluminie, np. NTFS, FAT32, ext4. |
| opcje | Dodatkowe opcje, które mogą obejmować takie ustawienia jak szyfrowanie, kompresja, lub parametry dotyczące dostępu. |
add volume "NowyWolumin" 100GB ext4
W tym przykładzie dodawany jest nowy wolumin o nazwie „NowyWolumin” z rozmiarem 100 GB, który będzie wykorzystywał system plików ext4. Użytkownik może w ten sposób zwiększyć przestrzeń dyskową na swoim systemie operacyjnym, tworząc wydzieloną przestrzeń do przechowywania danych, co może być przydatne dla organizacji plików lub aplikacji.
Adprep to narzędzie używane w systemach operacyjnych Windows Server, które przygotowuje środowisko Active Directory do aktualizacji lub rozszerzenia. Jego głównym zadaniem jest dostosowanie schematu i struktury Active Directory do wymagań nowszej wersji systemu, co jest kluczowe podczas migracji lub instalacji nowych serwerów w istniejącej infrastrukturze.
adprep /forestprep
adprep /domainprep
adprep /rodcprep
| Parametr | Opis |
|---|---|
| /forestprep | Przygotowuje leśną strukturę Active Directory do obsługi nowych wersji systemu. Musi być uruchomione na serwerze, który jest kontrolerem domeny w leśnej strukturze. |
| /domainprep | Przygotowuje domeny w leśnej strukturze Active Directory do obsługi nowych wersji systemu. Należy uruchomić je na kontrolerze domeny w każdej z domen w lesie. |
| /rodcprep | Przygotowuje domenę do obsługi kontrolerów domeny w trybie tylko do odczytu (RODC). Umożliwia instalację RODC w danej domenie. |
adprep /forestprep
W tym przykładzie polecenie adprep /forestprep jest uruchamiane na kontrolerze domeny głównej, co pozwala na dostosowanie leśnej struktury Active Directory do wymagań nowej wersji systemu. Należy pamiętać, że przed jego użyciem konieczne jest zalogowanie się jako administrator oraz upewnienie się, że wykonano kopię zapasową istniejącej struktury.
adprep /domainprep
W tym przypadku polecenie przygotowuje domenę do obsługi nowej wersji systemu. Należy uruchomić to polecenie na każdym kontrolerze domeny w danej domenie. Jest to kluczowy krok w procesie aktualizacji, aby zapewnić, że wszystkie obiekty w domenie będą mogły współpracować z nowym schematem.
adprep /rodcprep
To polecenie jest używane, gdy planujemy wdrożenie kontrolera domeny w trybie tylko do odczytu. Przygotowuje domenę do przyjęcia RODC, co jest szczególnie przydatne w lokalizacjach z ograniczonym dostępem do sieci. Umożliwia to lepsze zarządzanie i bezpieczeństwo w środowiskach rozproszonych.
Komenda „append” jest powszechnie używana w różnych kontekstach, w tym w programowaniu oraz w zarządzaniu danymi. Jej główną funkcją jest dodawanie nowych elementów do istniejącej struktury danych, takiej jak lista, plik czy tabela. Dzięki tej komendzie można efektywnie rozszerzać dane bez konieczności tworzenia nowych obiektów od podstaw.
append(element)
| Parametr | Opis |
|---|---|
| element | Obiekt, który ma zostać dodany do struktury. Może to być dowolny typ danych, w zależności od kontekstu użycia. |
lista = [1, 2, 3] lista.append(4) print(lista)
W powyższym przykładzie tworzymy listę zawierającą trzy liczby: 1, 2 i 3. Następnie używamy metody „append”, aby dodać liczbę 4 do końca listy. Po wykonaniu tego kodu, zawartość listy zmienia się na [1, 2, 3, 4]. Jest to prosty sposób na dynamiczne rozszerzanie listy w Pythonie.
Komenda arp jest używana do zarządzania tablicą protokołu ARP (Address Resolution Protocol), która mapuje adresy IP na adresy MAC w sieci lokalnej. Dzięki tej komendzie możemy przeglądać, dodawać lub usuwać wpisy w tablicy ARP, co jest istotne w diagnostyce problemów z siecią oraz w optymalizacji jej działania.
arp [-a] [-d adres_ip] [-s adres_ip adres_mac]
| Parametr | Opis |
|---|---|
| -a | Wyświetla zawartość tablicy ARP dla wszystkich interfejsów sieciowych. |
| -d adres_ip | Usuwa wpis z tablicy ARP dla podanego adresu IP. |
| -s adres_ip adres_mac | Dodaje statyczny wpis do tablicy ARP, mapując adres IP na adres MAC. |
arp -a
Ta komenda wyświetli wszystkie aktualne wpisy w tablicy ARP, prezentując adresy IP oraz odpowiadające im adresy MAC. Jest to przydatne do szybkiego sprawdzenia, które urządzenia są aktualnie widoczne w sieci lokalnej.
arp -d 192.168.1.10
Użycie tej komendy spowoduje usunięcie wpisu dla adresu IP 192.168.1.10 z tablicy ARP. Może to być przydatne w sytuacjach, gdy chcemy wymusić ponowne rozpoznanie adresu MAC dla danego adresu IP, na przykład po zmianie sprzętu.
arp -s 192.168.1.20 00-14-22-01-23-45
Ta komenda doda statyczny wpis do tablicy ARP, łącząc adres IP 192.168.1.20 z adresem MAC 00-14-22-01-23-45. Jest to przydatne w sytuacjach, gdy chcemy zapewnić, że dany adres IP zawsze będzie odpowiadał temu samemu adresowi MAC, co może pomóc w uniknięciu problemów z komunikacją w sieci.
Komenda assign służy do przypisywania wartości zmiennym w różnych językach programowania i narzędziach. W kontekście programowania, umożliwia ona tworzenie lub modyfikowanie zmiennych, co jest kluczowe dla przechowywania danych i wykonywania operacji na nich.
assign zmienna = wartość;
| Parametr | Opis |
|---|---|
| zmienna | Nazwa zmiennej, do której przypisywana jest wartość. Zmienne mogą mieć różne typy, takie jak liczby, ciągi znaków itp. |
| wartość | Wartość, która ma być przypisana do zmiennej. Może to być stała, wyrażenie lub wynik innej operacji. |
int x; assign x = 10;
W powyższym przykładzie tworzymy zmienną x typu całkowitego i przypisujemy jej wartość 10. Dzięki temu będziemy mogli używać tej zmiennej w dalszej części programu, na przykład do wykonywania obliczeń.
string imie; assign imie = "Jan";
W tym przykładzie przypisujemy do zmiennej imie wartość tekstową "Jan". To pozwala na przechowywanie danych osobowych w programie, które mogą być później użyte do wyświetlania lub przetwarzania.
Komenda assoc jest narzędziem w systemach operacyjnych Windows, które służy do wyświetlania lub modyfikowania powiązań między rozszerzeniami plików a ich typami. Dzięki niej użytkownicy mogą zrozumieć, jakie typy plików są skojarzone z danymi rozszerzeniami oraz w razie potrzeby zmienić to powiązanie.
assoc [rozszerzenie] [typ]
| Parametr | Opis |
|---|---|
| rozszerzenie | Opcjonalny parametr, który określa rozszerzenie pliku, dla którego chcemy wyświetlić lub zmodyfikować typ. |
| typ | Opcjonalny parametr, który definiuje nowy typ pliku, który ma być skojarzony z podanym rozszerzeniem. |
assoc .txt
Wykonanie tego polecenia wyświetli aktualny typ pliku związany z rozszerzeniem .txt. Może to być na przykład „txtfile”, co oznacza, że pliki tekstowe są kojarzone z tym typem.
assoc .jpg=jpegfile
To polecenie zmienia powiązanie rozszerzenia .jpg z aktualnie przypisanym typem pliku na „jpegfile”. Po wykonaniu tego polecenia wszystkie pliki z rozszerzeniem .jpg będą traktowane jako pliki typu jpegfile.
Komenda at jest narzędziem systemowym, które pozwala na zaplanowanie jednorazowego uruchomienia zadań w określonym czasie. Umożliwia użytkownikom wykonywanie skryptów i poleceń w ustalonym momencie, co jest przydatne w automatyzacji procesów.
at [czas] [opcje]
| Parametr | Opis |
|---|---|
| czas | Określa czas, w którym ma zostać wykonane zadanie. Może być podany w różnych formatach, np. 'now + 1 hour’, ’10:00′, 'tomorrow’. |
| opcje | Opcjonalne flagi, takie jak -f (wczytaj polecenie z pliku) lub -m (wyślij e-mail po wykonaniu zadania). |
echo "Hello, world!" | at now + 1 minute
Powyższa komenda zaplanuje wyświetlenie komunikatu „Hello, world!” za minutę. W praktyce oznacza to, że użytkownik zobaczy ten komunikat w terminalu po upływie jednej minuty.
at 14:30
Po wydaniu tej komendy użytkownik wejdzie w tryb wprowadzania poleceń, które mają zostać wykonane o godzinie 14:30. Po wprowadzeniu poleceń należy zakończyć edycję, naciskając Ctrl+D.
atmadm to narzędzie administracyjne używane w systemach operacyjnych Linux, które umożliwia zarządzanie i monitorowanie interfejsów ATM (Asynchronous Transfer Mode). Komenda ta pozwala na konfigurację, diagnostykę oraz analizę stanu interfejsów ATM, co jest szczególnie istotne w środowiskach, gdzie wymagana jest wysoka wydajność i niezawodność połączeń sieciowych.
atmadm [opcje] [interfejs]
| Parametr | Opis |
|---|---|
| -a | Wyświetla wszystkie dostępne interfejsy ATM w systemie. |
| -i | Specyfikuje interfejs ATM, na którym mają być wykonane operacje. |
| -s | Wyświetla statystyki dotyczące wybranego interfejsu ATM. |
| -c | Umożliwia konfigurację parametru interfejsu, np. MTU (Maximum Transmission Unit). |
| -h | Wyświetla pomoc i dostępne opcje komendy. |
atmadm -a
Powyższa komenda wyświetla listę wszystkich dostępnych interfejsów ATM w systemie. To przydatne, gdy administrator chce szybko sprawdzić, które interfejsy są skonfigurowane i gotowe do użycia.
atmadm -i atm0 -s
Komenda ta wyświetla statystyki dla konkretnego interfejsu ATM (w tym przypadku 'atm0′). Dzięki temu administrator może monitorować wydajność oraz ewentualne problemy z tym interfejsem.
atmadm -i atm1 -c 1500
Ta komenda ustawia wartość MTU dla interfejsu 'atm1′ na 1500 bajtów. Dostosowanie MTU jest kluczowe dla optymalizacji ruchu sieciowego i może pomóc w uniknięciu fragmentacji pakietów, co z kolei poprawia wydajność transmisji danych.
Komenda attach-vdisk jest używana w systemach wirtualizacji do podłączania wirtualnych dysków (VDI) do maszyn wirtualnych. Dzięki tej komendzie administratorzy mogą łatwo zarządzać wirtualnymi dyskami, umożliwiając ich dynamiczne dodawanie do działających maszyn wirtualnych, co jest szczególnie przydatne w środowiskach testowych oraz produkcyjnych.
attach-vdisk --disk
| Parametr | Opis |
|---|---|
| –disk | Nazwa lub ścieżka do wirtualnego dysku, który ma być podłączony. |
| –vm | Nazwa maszyny wirtualnej, do której wirtualny dysk ma być podłączony. |
| –mode | Tryb podłączenia dysku, np. read-only (tylko do odczytu) lub read-write (do odczytu i zapisu). Domyślnie jest to read-write. |
| –device | Typ urządzenia, na którym wirtualny dysk ma być podłączony, np. scsi, ide, etc. Domyślnie używane jest scsi. |
| –force | Wymusza podłączenie dysku, nawet jeśli jest już podłączony lub jeśli występują inne problemy. |
attach-vdisk --disk /path/to/disk.vdi --vm myVM --mode read-write --device scsi
W powyższym przykładzie komenda podłącza wirtualny dysk o nazwie disk.vdi do maszyny wirtualnej myVM w trybie odczytu i zapisu. Dysk jest podłączany jako urządzenie SCSI.
attach-vdisk --disk /path/to/disk.vdi --vm myVM --mode read-only
W tym przypadku wirtualny dysk jest podłączany do tej samej maszyny wirtualnej, jednak w trybie tylko do odczytu. Umożliwia to zrzut danych z dysku bez możliwości ich modyfikacji.
attach-vdisk --disk /path/to/disk.vdi --vm myVM --force
Ten przykład wymusza podłączenie dysku, nawet jeśli występują jakieś problemy z istniejącymi połączeniami. Użycie opcji --force powinno być przemyślane, aby uniknąć potencjalnych problemów z danymi.
Komenda attrib jest narzędziem systemowym w systemach operacyjnych Windows, które pozwala na wyświetlanie i modyfikowanie atrybutów plików i folderów. Dzięki tej komendzie użytkownicy mogą zarządzać dostępnością plików, ukrywając je, zabezpieczając przed modyfikacją lub oznaczając jako systemowe.
attrib [+R|-R] [+A|-A] [+S|-S] [+H|-H] [nazwa_pliku]
| Parametr | Opis |
|---|---|
| +R | Ustawia atrybut 'tylko do odczytu’ dla pliku lub folderu. |
| -R | Usuwa atrybut 'tylko do odczytu’ z pliku lub folderu. |
| +A | Ustawia atrybut 'archiwalny’, co oznacza, że plik może być archiwizowany. |
| -A | Usuwa atrybut 'archiwalny’ z pliku lub folderu. |
| +S | Ustawia atrybut 'systemowy’, co oznacza, że plik jest plikiem systemowym. |
| -S | Usuwa atrybut 'systemowy’ z pliku lub folderu. |
| +H | Ustawia atrybut 'ukryty’, co sprawia, że plik lub folder nie jest widoczny w standardowych widokach. |
| -H | Usuwa atrybut 'ukryty’ z pliku lub folderu. |
| nazwa_pliku | Określa plik lub folder, na którym mają być zastosowane powyższe atrybuty. |
attrib +H dokument.txt
W powyższym przykładzie atrybut 'ukryty’ jest dodawany do pliku dokument.txt. Po wykonaniu tej komendy plik nie będzie widoczny w standardowym eksploratorze plików, co może być przydatne do ukrywania ważnych dokumentów przed przypadkowym usunięciem lub edytowaniem.
attrib -R zdjęcie.jpg
W tym przykładzie atrybut 'tylko do odczytu’ jest usuwany z pliku zdjęcie.jpg. Dzięki temu użytkownik może swobodnie edytować lub usuwać plik, co jest szczególnie użyteczne, gdy plik był wcześniej chroniony przed modyfikacją.