NASZA OFERTA
co robimy ?
Od momentu założenia w 2004 roku, rozwija się bardzo dynamicznie. Dzięki ciągłemu rozszerzaniu świadczonych przez nas usług, stale powiększamy grupę zadowolonych klientów. To co przekonało naszych klientów to nasza elastyczność i uwzględnianie ich indywidualnych potrzeb.
PORTFOLIO
Nasze prace
Kolory to kluczowy element każdego projektu graficznego i wizualnego. Bez względu na to, czy tworzysz stronę internetową, projektujesz logo czy przygotowujesz materiały do druku, zrozumienie różnych przestrzeni kolorów, takich jak HEX, CMYK i RGB, jest niezbędne. W tym artykule wyjaśniamy, czym są te modele kolorów, jak działają i kiedy warto je stosować.
HEX (skrót od Hexadecimal) to sześciocyfrowy kod, który reprezentuje kolor w formacie cyfrowym. Jest powszechnie stosowany w projektach internetowych i aplikacjach cyfrowych, ponieważ każdy kolor HEX jest kompatybilny z przeglądarkami internetowymi i CSS.
Każdy kolor w formacie HEX jest zapisany jako:
#RRGGBB
RR – komponent czerwony (Red)
GG – komponent zielony (Green)
BB – komponent niebieski (Blue)
Każda para cyfr (od 00 do FF) określa intensywność danego koloru.
#FFFFFF
#000000
#FF0000
#0000FF
#00FF00
Prace związane z grafiką cyfrową.
Projektowanie stron internetowych (HTML, CSS).
Tworzenie interfejsów użytkownika (UI).
RGB (Red, Green, Blue) to model kolorów używany do wyświetlania kolorów na ekranach, takich jak monitory, telewizory czy smartfony. Opiera się na zasadzie addytywnego mieszania kolorów – łączenie czerwonego, zielonego i niebieskiego światła tworzy różne barwy.
W modelu RGB każdy kolor jest zdefiniowany przez trzy wartości w zakresie od 0 do 255:
rgb(R, G, B)
rgb(255, 255, 255)
rgb(0, 0, 0)
rgb(255, 0, 0)
rgb(0, 255, 0)
rgb(0, 0, 255)
CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, Key/Black) to model kolorów używany w druku. W przeciwieństwie do RGB, który jest modelem addytywnym, CMYK działa na zasadzie subtraktywnej – kolory są tworzone przez odejmowanie światła od białego podłoża (np. papieru).
Każdy kolor w modelu CMYK jest reprezentowany przez cztery wartości w procentach:
cmyk(C%, M%, Y%, K%)
cmyk(0%, 0%, 0%, 0%)
(brak farby na papierze).cmyk(0%, 0%, 0%, 100%)
.cmyk(0%, 100%, 100%, 0%)
.cmyk(100%, 100%, 0%, 0%)
.cmyk(100%, 0%, 100%, 0%)
.HEX: #000000
RGB: 0% R, 0% G, 0% B
Kolor zapisany w formacie HEX (szesnastkowym) wygląda tak: #RRGGBB
, gdzie:
Każda para znaków (RR, GG, BB) reprezentuje liczbę szesnastkową, którą należy przekonwertować na liczbę dziesiętną (RGB działa w zakresie 0–255).
#FF5733
na RGBRR = FF
: komponent czerwony.GG = 57
: komponent zielony.BB = 33
: komponent niebieski.FF → 255 57 → 87 33 → 51
FF
: (15 × 16) + 15 = 255.57
: (5 × 16) + 7 = 87.33
: (3 × 16) + 3 = 51.#FF5733
to rgb(255, 87, 51)
.Kolor w formacie RGB to zapis w postaci rgb(R, G, B)
, gdzie:
Konwersja RGB do HEX polega na zamianie każdej liczby dziesiętnej na liczbę szesnastkową.
rgb(255, 87, 51)
na HEXR = 255
: (255 ÷ 16 = 15 reszta 15) → FF
.G = 87
: (87 ÷ 16 = 5 reszta 7) → 57
.B = 51
: (51 ÷ 16 = 3 reszta 3) → 33
.rgb(255, 87, 51)
to #FF5733
. – **HEX → RGB**: Odczytujemy składniki i zamieniamy je z systemu szesnastkowego na dziesiętny.
– **RGB → HEX**: Zamieniamy każdą wartość z systemu dziesiętnego na szesnastkowy i łączymy w ciąg #RRGGBB
.
R_scaled = R / 255 G_scaled = G / 255 B_scaled = B / 255
R_scaled
, G_scaled
i B_scaled
:K = 1 - max(R_scaled, G_scaled, B_scaled)
C = (1 - R_scaled - K) / (1 - K), jeśli K ≠ 1 C = 0, jeśli K = 1
M = (1 - G_scaled - K) / (1 - K), jeśli K ≠ 1 M = 0, jeśli K = 1
Y = (1 - B_scaled - K) / (1 - K), jeśli K ≠ 1 Y = 0, jeśli K = 1
R_scaled = (1 - C) * (1 - K) G_scaled = (1 - M) * (1 - K) B_scaled = (1 - Y) * (1 - K)
R = R_scaled * 255 G = G_scaled * 255 B = B_scaled * 255
Aby przekonwertować kolor w formacie HEX na CMYK, wykonaj następujące kroki:
Rozdziel HEX na komponenty RR
, GG
, BB
, a następnie przekonwertuj każdą wartość szesnastkową na dziesiętną. (Szczegóły opisano w sekcji „HEX do RGB”).
R_scaled = R / 255 G_scaled = G / 255 B_scaled = B / 255
K
(czarny):K = 1 - max(R_scaled, G_scaled, B_scaled)
C
(cyjanowy):C = (1 - R_scaled - K) / (1 - K), jeśli K ≠ 1 C = 0, jeśli K = 1
M
(magenta):M = (1 - G_scaled - K) / (1 - K), jeśli K ≠ 1 M = 0, jeśli K = 1
Y
(żółty):Y = (1 - B_scaled - K) / (1 - K), jeśli K ≠ 1 Y = 0, jeśli K = 1
Weźmy kolor HEX: #FF5733
#FF5733
→ R = 255, G = 87, B = 51
Kolor RGB: rgb(255, 87, 51)
R_scaled = 255 / 255 = 1
G_scaled = 87 / 255 ≈ 0.341
B_scaled = 51 / 255 ≈ 0.2
K = 1 - max(1, 0.341, 0.2) = 1 - 1 = 0
C = (1 - 1 - 0) / (1 - 0) = 0
M = (1 - 0.341 - 0) / (1 - 0) ≈ 0.659
Y = (1 - 0.2 - 0) / (1 - 0) ≈ 0.8
C = 0 × 100 = 0%
M = 0.659 × 100 ≈ 66%
Y = 0.8 × 100 = 80%
K = 0 × 100 = 0%
Wynik: CMYK: cmyk(0%, 66%, 80%, 0%)
RGB: rgb(0, 0, 0)
HEX: #000000
CMYK: 0%, 0%, 0%, 100%
CMYK: 0%, 0%, 0%, 0%
RGB: rgb(255, 255, 255)
HEX: #FFFFFF
W świecie technologii, grafiki komputerowej i druku często spotykamy się z pojęciami PPI oraz DPI. Choć obie jednostki dotyczą rozdzielczości i jakości obrazu, różnią się zastosowaniem i znaczeniem. W tym artykule dowiesz się, czym dokładnie są PPI oraz DPI, jak je stosować, i dlaczego często bywają mylone.
PPI (Pixels Per Inch), czyli „piksele na cal”, to jednostka określająca gęstość pikseli na ekranie urządzenia, takiego jak monitor, telefon, tablet czy telewizor. Im wyższy PPI, tym więcej pikseli przypada na jeden cal, co skutkuje bardziej szczegółowym i ostrzejszym obrazem.
PPI oblicza się, biorąc pod uwagę fizyczne wymiary wyświetlacza oraz jego rozdzielczość (liczbę pikseli). Przykładowo, jeśli ekran ma przekątną 10 cali i rozdzielczość 1920×1080 pikseli, obliczenie PPI będzie wyglądać tak:
sqrt(1920^2 + 1080^2) ≈ 2202 pikseli
2202 / 10 = 220.2 PPI
Tak obliczone PPI pozwala określić gęstość pikseli na ekranie. Ekrany o wysokim PPI, jak w nowoczesnych smartfonach czy monitorach 4K, mają szczegółowy, wyraźny obraz, podczas gdy ekrany o niższym PPI (np. starsze monitory komputerowe) wydają się bardziej ziarniste.
DPI (Dots Per Inch), czyli „punkty na cal”, jest jednostką stosowaną głównie w druku, która określa, ile punktów tuszu przypada na jeden cal kwadratowy. W odróżnieniu od PPI, DPI jest miarą gęstości punktów drukowanych przez drukarkę lub ploter.
DPI wpływa na ostrość oraz jakość wydruku. Im więcej punktów na cal, tym bardziej szczegółowy i gładki będzie wydruk. Na przykład:
DPI nie odnosi się do wyświetlania obrazu na ekranie – jest to miara fizyczna, która dotyczy wyłącznie druku. Podobnie jak PPI, wyższe DPI daje bardziej szczegółowe efekty, ale wiąże się z wyższymi wymaganiami co do jakości i szybkości druku.
Choć PPI i DPI różnią się zastosowaniem, są do siebie na tyle podobne, że ich znaczenia często się mieszają. Oto główne powody tej zamienności:
Wybór między PPI a DPI zależy od zastosowania:
Wysokie PPI na ekranie powoduje, że obraz jest ostrzejszy, a szczegóły wyraźniejsze. Przykłady to smartfony z ekranami o wysokiej rozdzielczości, które mają powyżej 300 PPI, zapewniając ostrość obrazu nawet z bardzo bliska.
Wysokie DPI w druku zapewnia gładkie przejścia kolorów i wyraźne szczegóły. Jeśli chcesz wydrukować obraz o wysokiej jakości, najlepiej wybrać DPI na poziomie 300 lub więcej.
Jeśli przygotowujesz obraz do druku, ważne jest, aby ustawić odpowiednią wartość DPI:
Jeśli projektujesz grafikę do druku, pamiętaj, aby przygotować plik w odpowiednim DPI – zapisując w 300 DPI, unikniesz rozmycia i niskiej jakości wydruków, nawet jeśli obraz wyświetlany na ekranie wygląda dobrze przy 72 PPI.
Przygotowując grafiki na potrzeby wyświetlania na ekranach, warto wiedzieć, że standardowe monitory przez lata były projektowane z myślą o rozdzielczości około 72 PPI. Choć nowoczesne ekrany (jak te w smartfonach czy monitorach 4K) obsługują wyższe PPI, w praktyce większość użytkowników nie zauważy różnicy w jakości przy przekroczeniu tego standardu, zwłaszcza na przeciętnych ekranach komputerów.
Zwiększanie PPI powyżej 72 dla grafik używanych w internecie ma więcej wad niż zalet. Przede wszystkim, pliki obrazów o wyższej rozdzielczości zajmują więcej miejsca na dysku i dłużej się wczytują. Dla użytkowników oznacza to wolniejsze ładowanie strony, co nie tylko wpływa negatywnie na ich doświadczenie, ale także na pozycjonowanie w wyszukiwarkach (SEO). Google i inne wyszukiwarki faworyzują strony z szybkim czasem ładowania, dlatego optymalizacja rozdzielczości grafik jest kluczowa.
W praktyce zaleca się utrzymywanie wartości PPI na poziomie 72–150 dla obrazów na potrzeby internetu. Wyższa wartość nie poprawi zauważalnie jakości na ekranie, a jedynie zwiększy rozmiar pliku, co w konsekwencji pogorszy wydajność strony i obniży jej ocenę w wynikach wyszukiwania. Dla użytkowników internetu liczy się szybkość i efektywność – nie warto przesadzać z rozdzielczością, jeśli nie ma ku temu konkretnego powodu.
Aby lepiej zrozumieć, jak rozmiar pliku wpływa na czas ładowania przy różnych prędkościach internetu, zapraszam do naszego kalkulatora pobierania plików. W prosty sposób możesz sprawdzić, ile czasu zajmie pobranie obrazu przy określonej wielkości pliku i prędkości łącza. Sprawdź, jak zoptymalizować swoje grafiki, aby przyspieszyć ładowanie strony!
PPI i DPI to różne jednostki używane do opisu gęstości obrazu. PPI dotyczy ekranów i pikseli, podczas gdy DPI odnosi się do drukarek i punktów tuszu. Wysokie PPI zapewnia ostrą jakość obrazu na ekranie, a wysokie DPI – jakość wydruku. Zrozumienie różnicy między nimi pozwala na wybór odpowiednich ustawień i osiągnięcie lepszej jakości obrazu, zarówno na ekranie, jak i w druku.
BingBot to internetowy robot indeksujący, używany przez wyszukiwarkę Bing do przeszukiwania i zbierania informacji z witryn internetowych. Jego zadaniem jest odwiedzanie stron WWW, analizowanie ich zawartości i zapisywanie zebranych informacji w indeksie Bing. Dzięki temu wyszukiwarka Bing może dostarczać aktualne i odpowiednie wyniki użytkownikom, którzy szukają informacji online. BingBot jest jednym z wielu „botów” używanych przez wyszukiwarki do indeksowania stron internetowych i jest odpowiednikiem GoogleBot, który wykonuje tę samą funkcję dla wyszukiwarki Google.
BingBot działa według ustalonych algorytmów i instrukcji, które kierują jego działaniem podczas indeksowania stron. Główne kroki, jakie wykonuje, to:
Jeśli korzystasz z CMS PrestaShop na dedykowanym serwerze VPS, mogłeś zauważyć, że robot indeksujący Bing, czyli BingBot (bingbot/2.0), może czasami zbyt agresywnie przeszukiwać twoją stronę. Taka intensywność odwiedzin może powodować nadmierne obciążenie serwera, co z kolei może prowadzić do zawieszania się procesu HTTPD (serwera Apache) i całkowitego przestania działania strony. Całkowita blokada BingBot mogłaby rozwiązać problem przeciążenia, ale jednocześnie obniżyłaby widoczność twojej strony w wynikach wyszukiwania Bing. W takim przypadku najlepszym rozwiązaniem jest dostosowanie częstotliwości indeksowania przez BingBot. W artykule przedstawiamy kroki, które pozwolą ci kontrolować, jak często robot Bing odwiedza twoją stronę.
Aby móc dostosować ustawienia indeksowania, najpierw musisz zweryfikować swoją stronę w Bing Webmaster Tools. Proces weryfikacji wymaga dodania kodu weryfikacyjnego do twojej strony, co można zrobić na kilka sposobów:
Po zakończeniu weryfikacji, przejdź do panelu Bing Webmaster Tools i wybierz swoją stronę. Następnie:
Wejdź do zakładki Konfiguracja.
Wybierz Kontrola przeszukiwania.
Ustaw spowolnienie przeszukiwania
W sekcji Kontrola przeszukiwania możesz zmienić intensywność odwiedzin BingBot. Zazwyczaj opcje pozwalają na:
Zmniejszenie szybkości przeszukiwania – co redukuje liczbę żądań wysyłanych przez BingBot na twoją stronę w określonym czasie. Dzięki temu bot będzie mniej obciążał serwer.
Dostosowanie harmonogramu indeksowania – umożliwia ustalenie, kiedy BingBot może przeszukiwać stronę intensywniej, a kiedy wolniej (np. w godzinach nocnych, gdy ruch na stronie jest mniejszy).
Ustawienia te pomogą ci dostosować aktywność BingBot tak, aby nie wpływała negatywnie na wydajność serwera.
Przejdź do zagadnienia związanego z adresem IP, które Cię interesuje.
Geolokalizacja adresu IP
Twoje IP – tu dowiesz się jaki jest twój publiczny adres IP
Przelicz IP na postać binarną i odwrotnie
Kalkulator IP v4
Kalkulator IP v6
Klasy adresów IP
IPv4 co to adres IP v4 i jego podział
IPv6 co to jest adres IP v6
Anycast, Unicast i Multicast – wyjaśnienie pojęć
Mechanizmy zarządzania adresami IP
Adres IP: Ładowanie…
Przeglądarka i system operacyjny: Ładowanie…
Referer (odniesienie): Ładowanie…
Status HTTPS: Ładowanie…
Host: Ładowanie…
Czas żądania: Ładowanie…
Jest to proste, intuicyjne narzędzie umożliwiające identyfikację kraju, z którego pochodzi dowolny adres IP. Wykorzystując odpowiednie zakresy IP, narzędzie mapuje podany adres do odpowiadającego mu państwa, ułatwiając analizę geograficznego pochodzenia użytkownika lub urządzenia.
To rozwiązanie jest przydatne w wielu sytuacjach, takich jak:
Źródło danych: Narzędzie korzysta z bazy danych zakresów adresów IP dostarczanej przez serwis ipdeny.com. Ta baza zawiera precyzyjne informacje o przypisaniu adresów IP do poszczególnych krajów w formacie .zone
.
.zone
są proste w obsłudze, co umożliwia ich łatwą implementację w aplikacjach.Adresy IP są fundamentalnym elementem współczesnych sieci komputerowych, umożliwiając identyfikację i komunikację urządzeń w Internecie oraz w sieciach lokalnych. W niniejszym artykule przedstawimy wyczerpujący podział adresów IP, obejmujący zarówno IPv4, jak i IPv6, oraz różne ich rodzaje, takie jak adresy publiczne, prywatne, multicast, anycast, broadcast, a także mechanizmy takie jak NAT (Network Address Translation) i DHCP.
Kategoria | Zakres / Przykład | Opis | Publiczne / Prywatne |
---|---|---|---|
Klasa A | 1.0.0.0 – 126.255.255.255 | Adresy dużych sieci. Pierwszy oktet identyfikuje sieć, pozostałe są używane do adresowania hostów. | Publiczne |
Klasa A (Prywatne) | 10.0.0.0 – 10.255.255.255 | Adresy prywatne używane w sieciach lokalnych. | Prywatne |
Klasa B | 128.0.0.0 – 191.255.255.255 | Adresy średnich sieci. Pierwsze dwa oktety identyfikują sieć, pozostałe są używane do adresowania hostów. | Publiczne |
Klasa B (Prywatne) | 172.16.0.0 – 172.31.255.255 | Adresy prywatne używane w większych sieciach lokalnych. | Prywatne |
Klasa C | 192.0.0.0 – 223.255.255.255 | Adresy małych sieci. Pierwsze trzy oktety identyfikują sieć, ostatni oktet służy do adresowania hostów. | Publiczne |
Klasa C (Prywatne) | 192.168.0.0 – 192.168.255.255 | Adresy prywatne używane w sieciach lokalnych, często w domowych sieciach Wi-Fi. | Prywatne |
Loopback | 127.0.0.0 – 127.255.255.255 | Adresy do komunikacji z lokalną maszyną, zwykle używane do testów sieciowych. | Prywatne |
Broadcast | 255.255.255.255 | Adres używany do wysyłania pakietów do wszystkich urządzeń w sieci lokalnej. | Zarezerwowane |
APIPA | 169.254.0.0 – 169.254.255.255 | Adresy przydzielane automatycznie przez system operacyjny, gdy nie ma dostępu do serwera DHCP. | Prywatne |
Kategoria | Zakres / Przykład | Opis | Publiczne / Prywatne |
---|---|---|---|
Adresy IPv6 | 2001:db8::/32 (przykład) | Nowa wersja adresacji IP z większą przestrzenią adresową (128-bitowe adresy). | Publiczne / Prywatne |
IPv6 Link-Local | fe80::/10 | Adresy IPv6 używane tylko do komunikacji w lokalnej sieci, nie routowane w Internecie. | Prywatne |
Protokół IPv4 (Internet Protocol version 4) został podzielony na kilka klas, które określają sposób adresowania urządzeń w sieciach. Najważniejsze z nich to klasy A, B i C, przeznaczone dla różnej wielkości sieci, natomiast klasy D i E mają specjalne zastosowania.
Adresy klasy A, z zakresem od 1.0.0.0
do 126.255.255.255
, przeznaczone są dla bardzo dużych sieci. Pierwszy oktet (pierwsza liczba adresu IP) identyfikuje sieć, podczas gdy pozostałe trzy oktety są używane do adresowania hostów. Adresy te mogą być publiczne, umożliwiając bezpośrednią komunikację w Internecie. Istnieje również specjalny zakres prywatnych adresów klasy A, tj. 10.0.0.0 – 10.255.255.255
, który jest używany w sieciach wewnętrznych, takich jak sieci firmowe.
Klasa B obejmuje zakres od 128.0.0.0
do 191.255.255.255
i jest używana przez średniej wielkości sieci. W tym przypadku dwa pierwsze oktety identyfikują sieć, a dwa pozostałe służą do adresowania hostów. Adresy publiczne klasy B są powszechnie stosowane w Internecie. Zakres prywatnych adresów klasy B wynosi 172.16.0.0 – 172.31.255.255
i jest często wykorzystywany w większych sieciach lokalnych.
Klasa C, obejmująca zakres od 192.0.0.0
do 223.255.255.255
, jest przeznaczona dla małych sieci. Pierwsze trzy oktety identyfikują sieć, a czwarty oktet służy do identyfikacji hostów. Najbardziej znanym prywatnym zakresem adresów klasy C jest 192.168.0.0 – 192.168.255.255
, powszechnie stosowany w sieciach domowych, np. w routerach.
Adresy klasy D (zakres 224.0.0.0 – 239.255.255.255
) są zarezerwowane dla transmisji multicast. Multicast to metoda przesyłania danych do grupy odbiorców jednocześnie, co jest użyteczne w transmisjach wideo lub audio. W przeciwieństwie do unicastu (gdzie dane są wysyłane do jednego odbiorcy), multicast pozwala na bardziej efektywne zarządzanie przepustowością w dużych sieciach.
Klasa E, obejmująca zakres 240.0.0.0 – 255.255.255.255
, jest zarezerwowana do celów eksperymentalnych i nie jest używana w publicznych sieciach.
Adresy z zakresu 127.0.0.0 – 127.255.255.255
, z których najczęściej używany jest 127.0.0.1
, to tzw. adresy loopback. Służą one do komunikacji wewnętrznej maszyny (np. komputera) i umożliwiają testowanie połączeń sieciowych na poziomie lokalnym.
Adres 255.255.255.255
jest używany do wysyłania pakietów do wszystkich urządzeń w sieci lokalnej. To tzw. adres rozgłoszeniowy (broadcast), umożliwiający komunikację typu „jedno-do-wielu” w ramach danej sieci.
Zakres adresów 169.254.0.0 – 169.254.255.255
jest przypisywany automatycznie przez system operacyjny w przypadku, gdy urządzenie nie uzyska adresu z serwera DHCP. Adresy te są używane do lokalnej komunikacji między urządzeniami, ale nie są routowane w Internecie.
Ze względu na ograniczoną liczbę adresów IPv4 (około 4,3 miliarda), wprowadzono protokół IPv6, który wykorzystuje 128-bitową adresację, co pozwala na niemal nieskończoną liczbę unikalnych adresów (około 3.4×10383.4 \times 10^{38}3.4×1038). Adresy IPv6 są zapisywane jako osiem grup po cztery cyfry szesnastkowe, np. 2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7334
.
Adresy link-local w IPv6, z zakresu fe80::/10
, są używane wyłącznie do komunikacji w lokalnej sieci i nie są routowane w Internecie. Są przydatne do lokalnej komunikacji między urządzeniami.
Najczęściej używanym rodzajem adresacji IP jest unicast, gdzie dane są przesyłane od jednego nadawcy do jednego odbiorcy. Jest to podstawowy model komunikacji w sieci.
Adresy anycast są używane do wysyłania danych do najbliższego odbiorcy z grupy możliwych adresatów. Ten rodzaj adresacji jest używany głównie w serwerach DNS oraz systemach balansowania obciążenia, aby poprawić wydajność i skrócić opóźnienia.
NAT to technologia stosowana w routerach, która umożliwia mapowanie wielu prywatnych adresów IP na jeden publiczny adres IP. Dzięki NAT można ukryć całą wewnętrzną sieć za jednym adresem publicznym, co pozwala zaoszczędzić publiczne adresy IP oraz zwiększa bezpieczeństwo sieci wewnętrznej.
Protokół DHCP automatycznie przydziela adresy IP urządzeniom w sieci. Zamiast ręcznie konfigurować każdy adres, serwer DHCP przydziela dynamicznie adresy IP na określony czas. Adresy te mogą być zarówno prywatne, jak i publiczne, zależnie od konfiguracji sieci.
Kategoria | Zakres / Przykład | Opis | Protokół |
---|---|---|---|
Multicast | 224.0.0.0 – 239.255.255.255 | Używane do przesyłania danych multicastowych – jednoczesna transmisja do wielu odbiorców. | IPv4 |
Anycast | Zależny od implementacji | Adresy, które kierują pakiety do najbliższego (w sensie topologicznym) odbiorcy z grupy. | IPv4 / IPv6 |
Unicast | Zależny od implementacji | Tradycyjne adresy używane do komunikacji jeden-do-jednego. | IPv4 / IPv6 |
NAT (Network Address Translation) | Zależny od konfiguracji | Mechanizm tłumaczenia adresów prywatnych na publiczne w celu ograniczenia zużycia adresów publicznych. | IPv4 / IPv6 |
DHCP (Dynamiczne adresy IP) | Zależny od konfiguracji | Protokół przydzielania dynamicznych adresów IP przez serwer DHCP. | IPv4 / IPv6 |
W sklepie internetowym kluczowe jest odpowiednie prezentowanie produktów – szczególnie istotne jest, aby produkty dostępne były widoczne przed tymi, których obecnie nie ma w magazynie. Ułatwia to klientom zakupy i zwiększa konwersję. Jeśli korzystasz z PrestaShop i chcesz uporządkować produkty w taki sposób, aby dostępne były wyświetlane przed niedostępnymi, można to łatwo osiągnąć, modyfikując odpowiednie zapytanie SQL.
W PrestaShop, w module Filtrów Nawigacyjnych (ps_facetedsearch), można tego dokonać modyfikując plik MYSQL.php
znajdujący się w:
\modules\ps_facetedsearch\src\Adapter\MYSQL.php
Domyślne sortowanie produktów w PrestaShop odbywa się na podstawie wartości pola, które jest przekazywane do zapytania SQL. Może to być cena, nazwa produktu, data dodania, itd. Wygląda to mniej więcej tak:
$query .= ' ORDER BY ' . $orderField . ' ' . strtoupper($this->getOrderDirection());
Ten fragment kodu tworzy zapytanie SQL, które sortuje produkty według pola zdefiniowanego w zmiennej $orderField
oraz kierunku sortowania określanego przez funkcję getOrderDirection()
.
Jeśli chcesz zmodyfikować sortowanie, aby produkty niedostępne (czyli takie, których ilość w magazynie wynosi 0) były wyświetlane na końcu listy, możesz dodać do zapytania SQL dodatkowe warunki, które sprawią, że produkty z ilością większą niż 0 pojawią się wcześniej.
Zamiast domyślnego sortowania, modyfikujemy kod na:
$query .= ' ORDER BY (CASE WHEN p.quantity > 0 THEN 1 ELSE 0 END) DESC, ' . $orderField . ' ' . strtoupper($this->getOrderDirection());
p.quantity
). Jeśli ilość jest większa niż 0, zwraca wartość 1
(produkt jest dostępny). Jeśli ilość wynosi 0, zwraca wartość 0
(produkt jest niedostępny).1
(czyli dostępne) będą wyświetlane na początku listy, a produkty z wartością 0
(niedostępne) będą wyświetlane na końcu.Wprowadzenie tego typu sortowania jest szczególnie korzystne w dużych sklepach, gdzie produkty często się wyprzedają. Klienci mogą wówczas przeglądać ofertę bez konieczności natrafiania na niedostępne produkty, co minimalizuje ich frustrację i poprawia wrażenia z zakupów. Produkty niedostępne, choć nadal widoczne (jeśli nie zostały ukryte), będą widniały na końcu listy, nie przeszkadzając w przeglądaniu aktualnej oferty.
Aby wprowadzić tę zmianę w swoim sklepie PrestaShop, wykonaj poniższe kroki:
1 Otwórz plik MYSQL.php
w lokalizacji:
\modules\ps_facetedsearch\src\Adapter\MYSQL.php
2 Znajdź fragment kodu odpowiedzialny za sortowanie (zapytanie SQL, które zawiera ORDER BY
).
Dla PrestaShop 8.1 w linii 131 instrukcja warunkowa
if ($orderField) { ...
3 Zmień kod sortowania z:
$query .= ' ORDER BY ' . $orderField . ' ' . strtoupper($this->getOrderDirection());
na
$query .= ' ORDER BY (CASE WHEN p.quantity > 0 THEN 1 ELSE 0 END) DESC, ' . $orderField . ' ' . strtoupper($this->getOrderDirection());
Zapisz plik i przetestuj działanie sortowania w sklepie.
Dzięki prostej modyfikacji zapytania SQL w module ps_facetedsearch możesz w swoim sklepie PrestaShop wprowadzić sortowanie, które umieści produkty dostępne w magazynie na początku listy, a niedostępne na końcu. To rozwiązanie ułatwia klientom przeglądanie oferty i zakup produktów, które mogą natychmiast zamówić, co z kolei zwiększa szanse na konwersję i poprawia wrażenia zakupowe.
Jeśli masz pytania dotyczące optymalizacji swojego sklepu w PrestaShop lub potrzebujesz wsparcia przy wdrażaniu powyższych rozwiązań, skontaktuj się z nami! Jesteśmy tu, aby pomóc Ci osiągnąć najlepsze wyniki. Zachęcamy również do zapoznania się z naszym cennikiem, gdzie znajdziesz szczegóły naszych usług i ofert.
Ostatnio na jednym z naszych serwerów VPS, gdzie działał sklep internetowy oparty na PrestaShop, napotkaliśmy poważny problem związany z nadmiernym obciążeniem przez boty. W ciągu zaledwie 1,5 godziny boty z domen związanych z Facebookiem i Meta wygenerowały 2394 zapytań, co doprowadziło do zawieszenia serwera.
Jest to bot, który służy Facebookowi do pobierania treści podczas udostępniania linków na platformie. W logach serwera pojawiał się wpis w postaci:
1662 "-" "facebookexternalhit/1.1 (+http://www.facebook.com/externalhit_uatext.php)"
Ten bot działa w podobnym celu, aby pobierać dane do Meta, co znajduje potwierdzenie w jego identyfikatorze w logach serwera:
302 0 "-" "meta-externalagent/1.1 (+https://developers.facebook.com/docs/sharing/webmasters/crawler)"
Skutki
Wskutek nadmiernej liczby zapytań serwer VPS, na którym znajdował się nasz sklep, całkowicie przestał działać. Restart oraz próby przywrócenia usługi nie przyniosły oczekiwanych efektów, a sklep był niedostępny przez dłuższy czas. Stało się jasne, że boty te skutecznie uniemożliwiały prawidłowe funkcjonowanie serwera.
Rozwiązanie
Na początku próbowaliśmy zablokować bota facebookexternalhit bezpośrednio w pliku .htaccess
, co często jest zalecaną metodą ograniczania dostępu dla konkretnych user-agentów. Przykładowa reguła, którą dodaliśmy do pliku .htaccess
, wyglądała następująco:
<IfModule mod_rewrite.c>
RewriteEngine On
RewriteCond %{HTTP_USER_AGENT} facebookexternalhit [NC]
RewriteRule .* - [F,L]
</IfModule>
Jednak z informacji dostępnych na różnych forach i od innych administratorów stron wynika, że bot facebookexternalhit często ignoruje tego rodzaju blokady w pliku .htaccess
. Dlatego, aby zapobiec dalszemu przeciążeniu serwera i niestabilności działania strony, zdecydowaliśmy się całkowicie zablokować boty z Facebooka na poziomie firewall, do momentu pełnego wyjaśnienia sytuacji i zapewnienia stabilności serwera.
Ostatecznie problem udało się rozwiązać poprzez blokadę na firewallu konkretnych zakresów adresów IP, z których pochodziły zapytania od botów. Oto zakresy IP, które zostały zablokowane:
Po wdrożeniu tych zmian praca serwera wróciła do normy, a obciążenie spadło do poziomu umożliwiającego normalne funkcjonowanie sklepu.
Z tego doświadczenia możemy wyciągnąć kilka ważnych wniosków:
Zadbajmy o zabezpieczenie naszych serwerów, a jednocześnie o monitorowanie ruchu, aby unikać podobnych incydentów w przyszłości.
W trakcie realizacji sklepu internetowego dla naszego klienta napotkaliśmy na problem związany z działaniem programu Thunderbird. Chociaż klient przesłał podział kategorii dla sklepu internetowego, wiadomość ta była niemożliwa do odnalezienia. Mimo że była przypisana do odpowiedniego katalogu, nie mogliśmy jej znaleźć ani na innych skrzynkach, ani w żadnych folderach.
Podczas ręcznego przeszukiwania wiadomości klienta, naszą uwagę zwrócił e-mail, który wyglądał, jakby brakowało w nim nagłówków. Brakowało informacji o nadawcy, temacie i dacie wysłania, a sama wiadomość nie była poprawnie wyświetlana w HTML.
Po weryfikacji na serwerze okazało się, że to właśnie ta poszukiwana wiadomość. Problem leżał po stronie Thunderbirda, który niepoprawnie wyświetlał e-maila.
Drugi napotkany przypadek, w którym Thunderbird przy otwarciu jednej wiadomości wyświetlał inną, całkowicie niepowiązaną treść. Po weryfikacji na serwerze okazało się, że problemem była niepoprawna synchronizacja Thunderbirda, która wpływała na wyświetlanie wiadomości.
Na szczęście rozwiązanie tego problemu jest proste i szybkie do wykonania. Wystarczy ponownie zsynchronizować folder, w którym znajduje się problematyczna wiadomość. Oto kroki, które należy wykonać:
Po wykonaniu tych kroków Thunderbird powinien poprawnie zsynchronizować wiadomości w wybranym folderze, a problematyczny e-mail powinien być wyświetlany poprawnie.
Problem z wyświetlaniem wiadomości w Thunderbirdzie może być frustrujący, zwłaszcza gdy poszukiwany e-mail jest ważny dla realizowanego projektu. Na szczęście, ponowna synchronizacja folderu często rozwiązuje ten problem. Dzięki temu prostemu rozwiązaniu możemy szybko przywrócić prawidłowe funkcjonowanie programu i kontynuować pracę nad projektem bez zbędnych przestojów.
Jeśli napotkasz podobne problemy z Thunderbirda, mamy nadzieję, że powyższe wskazówki okażą się pomocne. W razie dalszych problemów, nasz zespół jest zawsze gotowy do pomocy.
MD5 (Message Digest Algorithm 5) to kryptograficzny algorytm skrótu powszechnie używany do sprawdzania integralności danych oraz przechowywania haseł w bazach danych. Pomimo że nie jest już uważany za najbezpieczniejszy algorytm, jego prostota i szybkość przetwarzania sprawiają, że jest wciąż popularny w wielu aplikacjach.
MD5 przekształca dane wejściowe (dowolnej długości) w 128-bitowy ciąg znaków (32-znakowy hash). Niezależnie od rozmiaru danych wejściowych, wynik zawsze będzie miał tę samą długość. Proces ten jest jednokierunkowy, co oznacza, że nie można łatwo odwrócić operacji i odzyskać oryginalnych danych z wygenerowanego hasha.
Dla przykładu, hasło „password123” po zastosowaniu algorytmu MD5 zostanie przekształcone w hash:
482c811da5d5b4bc6d497ffa98491e38
Zastosowania MD5
MD5 jest często używany do sprawdzania integralności plików. Generując hash pliku, można go później porównać z hashami uzyskanymi z innych źródeł, aby upewnić się, że plik nie został zmodyfikowany.
Chociaż nie jest to już rekomendowane, MD5 był powszechnie używany do przechowywania haseł w bazach danych. Zamiast przechowywać hasła w postaci zwykłego tekstu, przechowywano ich hashe, co dodawało warstwę ochrony w przypadku wycieku danych.
MD5 może być używany do generowania unikalnych identyfikatorów dla dokumentów i zasobów, co jest przydatne w różnych systemach śledzenia i zarządzania danymi.
Pomimo swojej popularności, MD5 ma pewne istotne wady, które sprawiają, że nie jest już uważany za bezpieczny dla krytycznych zastosowań kryptograficznych:
Przestarzałość: Istnieją nowocześniejsze algorytmy haszujące, takie jak SHA-256, które oferują lepsze zabezpieczenia.
Kolizje: Możliwość generowania dwóch różnych wejść, które mają ten sam hash.
Brak Odporności na Ataki Słownikowe i Brutalnej Siły: MD5 jest podatny na szybkie ataki słownikowe i brute-force, które mogą odgadnąć hasła poprzez próbowanie różnych kombinacji.
Ze względu na wspomniane wcześniej wady, lepiej jest używać nowszych i bezpieczniejszych algorytmów haszujących. Oto kilka z nich:
W dzisiejszych czasach prywatność użytkowników internetu staje się coraz bardziej priorytetowa. W odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na większą kontrolę nad danymi osobowymi, Google wprowadziło Consent Mode v2 (tryb zgody). Nowa funkcjonalność nie tylko dostosowuje się do wymogów prawnych, ale również zapewnia użytkownikom większą kontrolę nad ich danymi. W tym artykule przyjrzymy się, dlaczego Consent Mode v2 został wdrożony, jakie są różnice między polityką cookie a Consent Mode, oraz jak działają poszczególne ustawienia tej funkcji.
Consent Mode v2 został wdrożony, aby zapewnić użytkownikom internetu większą kontrolę nad ich danymi osobowymi i zwiększyć zgodność z przepisami dotyczącymi prywatności, takimi jak RODO (GDPR) w Europie. Wcześniej, w ramach polityki cookie, użytkownicy często nie mieli realnego wpływu na to, czy są śledzeni i targetowani przez reklamy. W wielu przypadkach, akceptacja ciasteczek była warunkiem koniecznym do korzystania ze strony internetowej.
Consent Mode v2 wprowadza bardziej zrównoważone podejście, które umożliwia użytkownikom wybór, czy chcą być śledzeni i czy ich dane mają być używane do personalizacji reklam i analiz. Dzięki temu użytkownicy mogą czuć się bardziej komfortowo i bezpiecznie podczas przeglądania internetu.
Consent Mode v2 umożliwia kontrolowanie różnych aspektów przechowywania i przetwarzania danych poprzez ustawienia takie jak:
Dzięki tym ustawieniom, właściciele stron mogą lepiej dostosować sposób, w jaki przetwarzają dane użytkowników, zapewniając zgodność z ich preferencjami i obowiązującymi przepisami prawnymi.
Wdrożenie Consent Mode v2 to ważny krok, ale równie istotne jest przetestowanie tej funkcjonalności, aby upewnić się, że działa ona poprawnie i zgodnie z oczekiwaniami. Testowanie Consent Mode v2 pozwala na weryfikację, czy zgody użytkowników są prawidłowo przetwarzane i czy dane są przechowywane zgodnie z ustawieniami preferencji prywatności.
Google Tag Assistant (GTA) to narzędzie, które pomaga weryfikować implementację Consent Mode v2 na stronach internetowych. Poniżej przedstawiamy kilka kluczowych aspektów wykorzystania GTA w tym kontekście:
Wykorzystaj GTA do regularnego sprawdzania zgodności implementacji Consent Mode z obowiązującymi przepisami dotyczącymi ochrony prywatności, takimi jak RODO.
Wdrożenie Consent Mode v2 dla usług Google, takich jak Google Analytics czy Google Ads, wiąże się z kosztem 500 zł netto. Jest to inwestycja, która pozwala na zgodność z przepisami dotyczącymi prywatności oraz budowanie zaufania wśród użytkowników strony.
Podsumowanie
Consent Mode v2 to krok w stronę większej przejrzystości i kontroli nad danymi osobowymi użytkowników internetu. Daje możliwość decydowania, jakie dane są przetwarzane i w jakim celu, co zwiększa poczucie bezpieczeństwa i zgodność z przepisami. Jeśli jesteś właścicielem strony internetowej i chcesz zapewnić swoim użytkownikom większą kontrolę nad ich danymi, wdrożenie Consent Mode v2 jest krokiem w dobrym kierunku. Koszt tego wdrożenia dla usług Google wynosi 500 zł netto. Skontaktuj się z nami, aby dowiedzieć się więcej i rozpocząć proces wdrażania.
PrestaShop to zaawansowane narzędzie do zarządzania sklepem internetowym, które oferuje wiele funkcji umożliwiających dostosowanie sklepu do indywidualnych potrzeb. Jedną z tych funkcji jest możliwość ukrywania cen dla różnych grup klientów, co może być szczególnie przydatne w przypadku odwiedzających, którzy nie są zalogowani.
Ukrywanie cen w PrestaShop jest prostym procesem, który można wykonać bez potrzeby zaawansowanej wiedzy technicznej. Oto krok po kroku, jak to zrobić:
Od teraz, wszyscy odwiedzający Twój sklep, którzy nie są zalogowani, nie będą widzieli cen produktów. Jest to szczególnie przydatne, jeśli chcesz, aby ceny były widoczne tylko dla zarejestrowanych użytkowników lub klientów hurtowych.
Ukrywanie cen dla niezalogowanych użytkowników może przynieść wiele korzyści:
Zarządzanie sklepem internetowym może być czasochłonne i wymagać specjalistycznej wiedzy. Dlatego oferujemy profesjonalne usługi administracji i opieki nad PrestaShop.
Zapraszamy do skorzystania z naszych usług. Więcej informacji oraz cennik PrestaShop dostępny jest na naszej stronie.